کمپین چیزی بیش از این نیست, تشکیلاتی ندارد که بخواهی از پله هایش بالا بروی. مرکزی ندارد که بخواهی خودت را به آن نزدیک کنی. خبری است که گوش به گوش می رسد. برگه ای که دست به دست می گردد. بارها از آن کپی می شود. اندیشه ای که از جایی پرتاب شد، 54 نفر آن را امضا کردند، و بعد در امواج حرکتی ژرف گم شد.

برای من کمتر پیش می آید تا چیزی را بخواهم آن چیز یکهو جلویم سبز بشود. اما امروز در حالی که تصمیم گرفته بودیم یک بار هم که شده برای ده دقیقه هم که شده(!) ایستادن در صف طویل فیلم جشنواره را تجربه کنیم، خانمی با صورتی پر لبخند جلو آمد و فرم یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض آمیز را به ما نشان داد تا اگر می خواهیم امضا کنیم. نه موچولو من هوس نکرده بودم که فرم را امضا کنم! چرا که درهمین تابستانی که گذشت امضایش کرده بودم. من تنها به دنبال یکی از این فرم ها بودم که بشود از رویش کپی گرفت و امضا جمع کرد. خلاصه اینکه ای دوستانی که به من ایمان آورده اید! همین روزها می آیم سراغتان که ازتان امضا بگیرم. شما که قدم رنجه می کنید می آیید سرکی به وبلاگ حقیر ما می کشید، بی زحمت به این سایت هم نگاهی بیندازید. چون حسش نیست واسه تک تکتون توضیح بدم که قضیه این امضاها چیه! شما هم یه کم مطالعه کنید خوب! ;)

این رو هم بی زحمت!